Ŝerco Knabo Kontraŭ Cikloj

   La knabino palpebrumis al sia juna ekvivalento. Kuraĝaj kaj inteligentaj infanoj estis kontraŭ la tuta armeo. Sed la ruzo kaj teknologio kontraŭ la monstroj funkciis sufiĉe bone.
   La tria tanko ekbrulis, poste la kvara. Kaj denove detonacio kaj rompiĝoj. Ĉi tio estas la vicigo de morto kaj neniigo, ĝis nun en unu pordego.
   La militista knabo sufiĉe logike notis:
   Kial ni bezonas teamon? Ili estas infanoj same kiel ni. Nur mi havas la sperton kaj scion de jarcentoj, kaj ili estas junaj junaj. Kaj ne indas elmontri ilin al la efiko de konkoj kun urania bastono.
   La knabino pepis:
   - Ĉiuj homoj sur la indiĝena planedo,
   Devus ĉiam esti amikoj...
   Infanoj devas ridi
   Kaj vivu en paca mondo!
   La militista knabo levis kaj kantis:
   Infanoj devas ridi
   Infanoj devas ridi
   Infanoj devas ridi
   Kaj vivu en paca mondo!
   Pafiloj starantaj sur la muroj de la fortikaĵo komencis pafi al la kolerega tanko. Fontanoj de fajro, detruo, kaj flamanta sablo erupciis ĉirkaŭ la maŝino. Kaj kelkaj trafoj sur la kiraso krakis.
   La knabino Adala rimarkis:
   - Ne tre preciza kontraŭulo.
   Tamen, pluraj pliaj konkoj trafis la tankon. Kaj de detonaciis, kaj eksplodis. En la momento de la eksplodo, eta punkto apartiĝis de li. Kaj Adala etendis sian manon. En la manplaton de la knabino flugis aparato, kiun uzis brila knabo. Aŭ, ĉiukaze, sperta heroo kaj dezajnisto, kiu aspektas kiel knabo.
   Edik aprobe frapetis la knabinon sur la ŝultron:
   - Bone, vi ricevis!
   Ŝi ridis:
   - Kaptu vin, ne kaptu!
   Kaj la aparato glitis en la facilmovan, makako-similan manplaton de la knabo.
   Nun la infanoj estis feliĉaj. Kiel la ludantoj, kiuj trafis la bankon ĉe ruleto kaj ricevis orajn blatojn. Sed estas klare, ke kiam vi estas bonŝanca, estas malfacile ĉesi. Havante bonegan memoron, Edik rememoris, ke en la dudeka jarcento li estis tiel liphara, ke li ne konis la mezuron, kaj li pagis por ĝi, kvankam komence li estis bonŝanca. Do, kompreneble, en la kazino vi devas povi eliri la ludon ĝustatempe.
   Edik tamen komprenis, ke tio ne estas tute ludo. Kaj tiu vera milito ne estas RPG.
   Ekzemple, du helikopteroj nun aperis super la kastelo. Kaj ili ŝajnas pretaj esplori la areon.
 
   La knabinoj ekkriis pro timo:
   - Timu! Ni povas akiri ilin!
   Edik ridis kaj respondis:
   - Estis pli abruptaj celoj. Jen kiel funkcias mia reuzebla cibernetika cimo.
   Kaj la infano rekomencis ĝin. Kaj la nombro da helikopteroj pliiĝis al ses. Kaj ili estis fluliniaj kaj grandaj.
   Adala ĉirpetis:
   Lasu kuri mallerte,
   Kirasaj tankoj en la flakoj...
   Kaj la helikoptero pepas kiel vespo!
   Edik prenis:
   Ĉeburaŝka artileriisto,
   Shapoklyak, kiel piloto,
   La krokodilo ŝarĝis la maŝinpafilon!
   Kaj nun la helikoptero, ricevinte cimon sur si, kiel ĝi eksplodis de aerpafiloj kontraŭ sia ekvivalento. Ĝi estis difektita kaj komencis fumi. Kaj aliaj helikopteroj kirliĝis. Kaj ankaŭ sur ili fajro, kaj ili responde. Jen venas la amuzo. Unu el la diskteleroj jam komencis fali, postlasante fuman voston.
   Kaj malantaŭ ŝi, alia. Ĉi tio ja estas amuza kaj interna malpaco.
   La knabo kapjesis al sia amiko.
   Kiel fartas la malmuntado?
   Adala grumblis.
   - Bonŝance!
   Edik ofendiĝis kaj ŝveligis siajn ruĝecajn vangojn:
   - Ĉu vi ankoraŭ povas diri, senpaga?
   La knabino frapis sin sur la travidebla kasko, sed diris nenion. Dume, du helikopteroj falis samtempe. Kaj unu trafis la kastelon, ankaŭ difektante tri pafilojn samtempe.
   La knaba genio ĉietis:
   - Konsentu, inteligenta!
   La knabino respondis:
   - Eblas, ke ĝi estas lerta, kaj kiel ne subteni ĉi tie!
   La lastaj du helikopteroj furioze koliziis kaj tuj eksplodis. Kaj denove ekbrilis. Tio estas bonega!
   Edik kantis:
   Granda geniulo, helpanto de fortuno,
   Samtempe, viro...
   Poeziaj lirikaj kordoj,