La Smeralda Urbo de Oz

Onklino Em turnis al la Leono ?rman mienon kaj large dilatigintan okulon. Si forte rigardis la bestegon sensancelige, kaj la Leono, kiu trankvile palpebrumadis al ili, komencis aspekti malkvieta kaj maltrankvila.
“Cu mi iel genas vin, sinjorino? ”li demandis, per milda voco.
Pro tiu parolo de la terura besto Onklino Em kaj Onklo Henriko ambau surprizigis, kaj poste Onklo Henriko ekmemoris ke sendube ci tiu estas la Leono kiun ili vidis en la Trono-Cambro de Ozma.
“Atendu, Em! ”li kriis. “Cesu aglokule konkeri kaj kuragu. Mi supozas ke ci tiu estas la sama Malkuraga
Leono pri kiu parolis al ni Doroteo. ”
“Ho, cu vere? ”si demandis, multe pli trankvile.
“Kiam li parolis, mi ekpensis; kaj kiam li aspektis tiel honteca, mi certis, ”Onklo Henriko pludiris.
Onklino Em rigardis la beston nove interesigante.
“Cu vi estas la Malkuraga Leono? ”si demandis. “Kaj cu vi estas la amiko de Doroteo? ”
“Jes, sinjorino, ”respondis la Leono, humile. “Doroteo kaj mi estas malnovaj kamaradoj kaj multe amas unu la alian. Mi estas la Rego de la Bestoj, sciu, kaj la Malsata Tigro kaj mi servas Princinon Ozman kiel siaj korpogardistoj. ”
“Kompreneble, ”diris Onklino Em, kapjesante. “Sed la Rego de la Bestoj devus ne esti malkuragema. ”
“Mi jam antaue audis tion, ”komentis la Leono, oscedante gis vidigis liaj du grandaj vicoj de akraj blankaj dentoj; “sed tio ne malinstigas min timi kiam ajn mi entreprenas batalon. ”
“Kion do vi faras, cu forkuras? ”demandis Onklo Henriko.
“Ne; estus malsage fari tion, car la malamiko postkurus min, ”deklaris la Leono. “Do mi tremas pro timego kaj ekbatalas kiel eble plej forte; kaj gis nun mi ciam venkis. ”
“Ha, mi komencas kompreni, ”diris Onklo Henriko.
“Cu vi timis kiam mi jus rigardis vin? ”demandis Onklino Em.
“Multege, sinjorino, ”respondis la Leono, “car unue mi kredis ke vi iktos. Sed tuj mi rimarkis ke vi penas superforti min per via okulo, kaj via rigardo estis tiom feroca kaj penetra ke mi tremis pro timego. ”
Tio multe placis al la virino, do si diris tre gaje:
“Nu, mi ne damagos vin, do ne plu timu. Mi nur volis trovi kiel utilas homokulo. ”
“La homokulo estas timiga batalilo, ”komentis la Leono, gratante sian nazon milde per sia piedo por kasi rideton. “Se mi ne scius ke vi estas amikoj de Doroteo mi eble dissirus vin ambau por eskapi de via terura rigardo. ”
Onklino Em ektremis audinte tion, kaj Onklo Henriko diris haste:
“Mi gojas ke vi rekonis nin. Bonan matenon, S-ro Leono; ni esperos revidi vin —iam —iam estontece. ”
“Bonan mateno, ”respondis la Leono, rekaurante sur la herbo. “Versajne vi multe vidos min, se vi logos en la Lando Oz. ”