La Eksterordinara Lando Oz

CAPITRO XII
S-ro M. P Sancel-Insekto, P E
Nu, Generalo Zingibra —kiu, memoru, komandis laRevolucian Armeon —tre malkvietigis pro la eskapo dela Birdotimigilo for de la Smeralda Urbo. Si timis, nesenkauze, ke se lia Mosto kaj la Stana Lignohakistokunigos, ekzistos dangero por si kaj sia tuta armeo; carla popolo de Oz ankorau ne forgesis la agojn de tiujfamaj herooj, kiuj sukcesis dum tiom da mirigajaventuroj.
Do Zingibra tuj sendis komunikajon al maljunaMombi, kaj promesis al si grandan pagon se si venoshelpi la Revolucian Armeon.
Mombi furiozis pro la petolo farita de Tip kajankau pro lia eskapo kaj lia stelo de la valoregaVivopulvoro; do ne necesis multe urgi sin veturi al laSmeralda Urbo por helpi Zingibran venki laBirdotimigilon kaj la Stanan Lignohakiston, la novajamikoj de Tip.
Tuj kiam Mombi atingis la regan palacon si trovis, per sia sekreta magio, ke la aventurantoj komencassian veturon al la Smeralda Urbo; do si fermis sinen malgrandan cambron alte en turo kaj slosis lapordon dum si uzis siajn magiajn artojn pormalebligi la revenon de la Birdotimigilo kaj de liajakompanantoj.
Pro tio la Stana Lignohakisto baldau haltis kajdiris:
“Io tre kurioza okazis. Mi parkere konas ciunpason de ci tiu vojo, sed iel ni perdigis. ”
“Tute neeble! ”protestis la Birdotimigilo. “Kial, miakara amiko, vi kredas ke ni perdigis? ”
“Nu, jen antau ni granda kampo de sun ?oroj —kajmi neniam antaue vidis ci tiun kampon, ne dum miatuta vivo. ”
Kiam li diris tion ili cirkaurigardis kaj trovis keilin ja cirkauas kampo de altaj tigoj, kaj ce la suprode ciu tigo estis giganta sun ?oro. Kaj la ?oroj ne nurpreskau blindigis per siaj helegaj koloroj ruga kaj ora, ciu ?oro rapidege cirkauturnigadis sur sia tigo kvazaueta ventmuelilo, tute konfuzante la okulojn de larigardantoj kaj misti ?kante ilin tiel ke ili ne sciis kienturni la kapon.
“Sorcajo! ”kriis Tip.
Dum ili pauzis, hezitante kaj mirante, la StanaLignohakisto senpacience kriis kaj antauenirissvingante sian hakilon por dehaki la tigojn. Sed nunla sun ?oroj ekcesis rapide cirkauturnigadi, kaj laveturantoj klare vidis la vizagon de knabino en lacentro de ciu ?oro. Tiuj belaj vizagoj rigardis lamirantan grupon kun mokaj ridetoj, kaj koruse gajeekridis pro la cagrenigo kiun ili kauzis.
“Haltu! haltu! ”kriis Tip, ekprenante la brakon dela Stana Lignohakisto; “ili vivas! ili estas knabinoj! ”Tiumomente la ?oroj rekomencis turnigadi, kaj lavizagoj komencis malaperadi kaj ne estis plu videblajen la rapida cirkauturnigado.
La Stana Lignohakisto faligis sian hakilon kajsidigis sur la teron.
“Estus senkore, dehaki tiujn belulinojn, ”diris li, malgaje; “tamen mi ne scias alian rimedon, por ke nipovu pluiri. ”
“Al mi ili aspektis strange similaj al la vizagoj dela Revolucia Armeo, ”diris la Birdotimigilo penseme. “Sed mi ne povas kompreni kiel la knabinoj sekvisnin ci tien tiom rapide. ”
“Mi kredas ke ci tio estas magiajo, ”diris Tipcerteme, “kaj ke iu trompas nin. Mi scias keMombaco faris tiajojn antau nun. Versajne gi estasnur iluzio, kaj tute ne estas sun ?oroj tie. ”
“Do ni fermu niajn okulojn kaj antauenpasu, ”proponis la Lignohakisto.
“Pardonu, ”respondis la Birdotimigilo. “Miajpentritaj okuloj ne povas fermigi. Vi mem havasstanajn palpebrojn, sed ne supozu ke ciu el nikonstruigis kiel vi. ”
“Kaj la okuloj de la Seg-Cevalo estas tro plenajpor fermigi, car ili estas tub-eroj, ”diris Jocjo, klinantesin por ekzameni ilin.
“Tamen nepre necesas rapidi antauen, ”ordonisTip, “kaj ni sekvos vin kaj tiel ni klopodos eskapi. Miaj okuloj jam tiom blindigis ke mi preskau nepovas vidi. ”
Do la Kukurbokapo rajdis kurage antauen, kaj Tiptenis la stumpan voston de la Seg-Cevalo kaj sekviskun fermitaj okuloj. La Birdotimigilo kaj la StanaLignohakisto estis lastaj, kaj antau ol ili kuris multajnmetrojn gojoplena krio de Jocjo anoncis ke la vojoantau ili nun estas neokupata.
Ili ciuj pauzis por retrenrigardi, sed neniu spurorestis de la kampo de sun ?oroj.
Pli felice ili nun veturadis; sed maljuna Mombitiom sangis la aspekton de la pejzago ke ili nepreperdigus se la Birdotimigilo ne decidus direkti ilin laula suno. Car neniom da sorcado povus sangi lapozicion de la suno, do gi estis ?dinda gvidilo.
Tamen aliaj problemoj kusis antau ili. La Seg-Cevalo pasis en kuniklotruon kaj falis surteren. LaKukurbokapo jetigis enaeren, kaj lia historio versajnecesus je tiu preciza momento se la Stana Ligno-hakisto ne lerte kaptus la kukurbon dum gi falis kajsavis gin.
Tip rapide re ?ksis gin al la kolo kaj restarigisJocjon. Sed la Seg-Cevalo ne egalbone fartis. Carkiam ili tiris lian kruron el la kuniklotruo montrigiske gi estis rompita kaj estis anstatauigenda auriparenda antau ol li povus denove pasi.
“Severa problemo, ”diris la Stana Lignohakisto. “Setrovigus arboj proksime, mi povus rapide fari aliankruron por tiu besto. Sed mi vidas ec ne arbuston, tute nenion. ”
“Nek trovigas bariloj nek domoj en ci parto de la Lando Oz, ”diris la Birdotimigilo, malgoje. “Do kion ni faru? ”demandis la knabo.
“Mi supozas ke mi devos funkciigi mian cerbon, ”respondis lia Mosta Birdotimigilo; “car spertoj instruisal mi ke mi povas fari kion ajn, se mi nur su ?cezorge pripensas la metodon. ”
“Ni ciuj pensu, ”diris Tip; “eble ni elpensosmetodon ripari la Seg-Cevalon. ”
Do ili sidis vice sur la herbaro kaj komencis pensi, dum la Seg-Cevalo okupis sin per scivola rigardadoal sia rompita kruro.
“Cu doloras? ”demandis la Stana Lignohakisto permilda, simpatiplena voco.
“Neniom, ”respondis la Seg-Cevalo; “sed vundigismia ?ero pro la trovo ke mia anatomio estas tiommalfortika. ”
Dum iom da tempo la grupeto plu pensadissilente. Baldau la Stana Lignohakisto levis sian kaponkaj transrigardis la kampojn.
“Kia ulo nun venas? ”li demandis miroplene.
La aliaj sekvis la direkton de lia rigardo kaj vidiske venas io pli eksterordinara ol ili iam antaue vidis. Gi antaueniris rapide kaj senbrue sur la molaherbaro kaj post kelkaj minutoj gi staris antau laaventurantoj kaj rigardadis ilin tiom mire kiom ilimiris pro gi.
La Birdotimigilo ciam estis trankvila.
“Bonan matenon! ”li diris, gentile.
La fremdulo forprenis sian capelon elegante, malalten klinis sin, kaj respondis:
“Bonan matenon al vi ciuj. Mi esperas ke vi, kungregiginte, guas eksterordinaran bonfarton. Permesu ke mi montru al vi mian karton. ”
Post tiu gentilega parolo gi etendis malgrandankarton al la Birdotimigilo, kiu akceptis gin, plurfojeturnis gin, kaj transdonis gin al Tipo, skuetante siankapon.
La knabo lautlegis:
“S-RO M. P. SANCEL–INSEKTO P. E. ”
“Je Dio! ”krietis la Kukurbokapo, rigardante iomintense.
“Eksterordinare! ”diris la Stana Lignohakisto. La okuloj de Tip rondigis kaj li miregis, kaj laSeg-Cevalo gemis kaj forturnis sian kapon.
“Cu vi vere estas Sancel-Insekto? ”demandis laBirdotimigilo.
“Tute certe, sinjoro! ”respondis la fremdulo, bruske. “Cu mia nomo ne trovigas sur la karto? ”
“Gi ja estas tie, ”diris la Birdotimigilo. “Sedbonvolu, kion signifas ‘M. P. ’? ”
“‘M. P. ’signifas Multe Pligrandigita, ”respondis laSancel-Insekto, ?ere.
“Ho, mi komprenas. ”La Birdotimigilo rigardis lafremdulon kritikeme. “Kaj cu vi estas vere multepligrandigita? ”
“Sinjoro, ”diris la Sancel-Insekto, “klare vi estasinteligenta kaj sagaca persono. Cu ne estas evidenteal vi ke mi estas plurmiloble pli granda ol ciu aliaSancel-Insekto kiun vi gis nun vidis? Sekve estasplene evidente ke mi estas Multe Pligrandigita, kaj vitute ne povas pravigi dubon pri tio. ”
“Pardonu min, ”respondis la Birdotimigilo. “Miacerbo iomete konfuzigis kiam oni lastafoje lavis min. Cu estus maldece ankau demandi kion signifas la‘P. E. ’ce la ?no de via nomo? ”
“Tiuj literoj indikas mian diplomon, ”respondis laSancel-Insekto, kompateme ridetante. “Mi precizigos. Ili signifas ke mi estas Plene Edukita. ”
“Ho! ”diris la Birdotimigilo, multe pli trankviligita. Tip ankorau ne cesis miroplene rigardadi tiunnovulon. Li vidis grandan, rondan, insektaspektankorpon sur du maldikaj kruroj ce kies ?no estisd e l i k a t a j piedoj —la pied ?ngroj e s t i s iomsuprenturnitaj. La korpo de la Sancel-Insekto estis iomplata, kaj lau kion li povis vidi, gi estis briletemalhelbruna dorse, dum la antauo surhavishelbrunajn kaj blankajn striojn, kiuj kuntusigis ce larandoj. Giaj brakoj estis egale maldikaj kiel la kruroj, kaj sur iom longa kolo sidis gia kapo —ne malsimilaal homa kapo, krom ke gia nazo ?nigis per buklaanteno, “sentilo, ”kaj giaj oreloj ce sia supro portisantenojn kiuj ornamis la ?ankojn de gia kapo kvazaudu etaj buklaj plektajoj. Estas agnoskende ke la rondaj, nigraj okuloj estis iom svelaspektaj; sed la esprimo surla vizago de la Sancel-Insekto tute ne estis malplaca. Rilate al vestoj, la insekto surportis malhelbluanhirundovostan jakon kun ?ava silka interna tegajo kaj ?oro en la butontruo; veston el blanka tiko etendita strikte trans la largan korpon; kuloton el ?avbrunapluso, kun orkoloraj bukoj ce la genuoj; kaj, supre de giamalgranda kapo, estis gaje poziciigita alta silka capelo. Starante etendita antau niaj mirantaj amikoj laSancel-Insekto aspektis egale alta kiel la StanaLignohakisto; kaj certe neniu insekto en la tutaLando Oz iam antaue estis tiom giganta.
“Mi agnoskas, ”diris la Birdotimigilo, “ke viaabrupta alveno surprizis min, kaj sendube ankaumiajn akompanantojn. Mi tamen esperas ke tio necagrenas vin. Ni versajne kutimigos al vi dum laforpaso de tempo. ”
“Bonvolu nepre ne pardonpeti! ”respondis laSancel-Insekto, sincere. “Multe plezurigas minsurprizi homojn; car certe mi ne estas el la samaklaso kiel ordinaraj insektoj kaj mi meritas kaj lascivolemon kaj la admiron de miaj renkontatoj. ”
“Tute prave, ”akordis lia Mosto.
“Se vi permesos sidigi min en via augusta grupo, ”pludiris la fremdulo, “mi volonte rakontos mianhistorion, por ke vi povu pli bone kompreni miannekutiman —cu mi rajtas diri rimarkindan? — aspekton. ”
“Diru kion ajn vi volas, ”respondis la StanaLignohakisto, bruske.
Do la Sancel-Insekto sidis sur la herbaro, antau lagrupeto de vagantoj, kaj rakontis al ili ci tiel: