Kwiat Nieśmiertelności

Taksówkarz jadący za nią wcisnął klakson i zaczął wrzeszczeć przez głośnik, wbrew zakazowi hałasowania w centrum miasta. Na chodniku stała grupka ludzi, prawdopodobnie turystów, obładowanych minikamerami, mapami komputerowymi i lornetkami. Wpatrywali się tępo w mknące ulicą pojazdy. Eve potrząsnęła głową z dezaprobatą, zauważywszy pośród nich kieszonkowca, który zręcznie rozpychał się łokciami.
Po powrocie do hotelu naiwni turyści odkryją, że zginęło im kilka kredytów. Gdyby Eve miała czas i wolne miejsce do parkowania, być może rzuciłaby się w pościg za złodziejem. On jednak w mgnieniu oka zniknął w tłumie i z pewnością śmigał już przez miasto na powietrznych rolkach.
Tak to już jest w Nowym Jorku, pomyślała Eve i uśmiechnęła się lekko. Przyjeżdżasz tu na własne ryzyko.
Uwielbiała tłumy, hałas, ciągły gorączkowy pęd. Tutaj człowiek rzadko bywał samotny, ale jednocześnie nigdy nie czuł bliskości innych. Dlatego właśnie Eve przed wieloma laty przyjechała do tego miasta.
Nie była szczególnie towarzyska, a zbyt wielka przestrzeń i nadmiar samotności potęgowały jej nerwowość.
Przybyła do Nowego Jorku, by zostać policjantką, bo wierzyła w porządek i potrzebowała go, aby przeżyć. Jej trudnego dzieciństwa, pełnego białych plam i mrocznych tajemnic, nie można było zmienić. Ale ona się zmieniła. Przejęła kontrolę nad swoim życiem, stała się osobą, którą jakaś nieznana pracownica opieki społecznej nazwała Eve Dallas.
A teraz w jej życiu miała nastąpić kolejna zmiana. Za kilka tygodni nie będzie już Eve Dallas, porucznika wydziału zabójstw. Zostanie żoną Roar-ke'a. To, jak pogodzi jedno z drugim, stanowiło dla niej większą zagadkę niż każda ze spraw, którymi zajmowała się w czasie swojej kariery.
Ani ona, ani Roarke nie wiedzieli, jak to jest żyć w rodzinie, mieć rodzinę, tworzyć rodzinę. Obydwoje w dzieciństwie zaznali okrucieństwa, przemocy i zostali odtrąceni przez bliskich. Może właśnie dlatego teraz byli ze sobą. Wiedzieli, co to znaczy nie mieć nic, być nikim, walczyć ze strachem, głodem i rozpaczą – i podnieśli się z dna.
Czy byli ze sobą tylko dlatego, że się nawzajem potrzebowali? Że pragnęli seksu i miłości i chcieli połączyć obie te sprawy, co Eve wydawało się nieosiągalne, dopóki nie poznała Roarke'a?
Pytanie w sam raz dla doktor Miry, pomyślała. Doktor Mira była policyjnym psychologiem i Eve często chodziła do niej na konsultacje.
Postanowiła nie zawracać sobie teraz głowy przeszłością ani przyszłością. I bez tego miała dość zmartwień.
Trzy przecznice za skrzyżowaniem z Greene Street znalazła wreszcie wolne miejsce do parkowania. Przetrząsnęła kieszenie w poszukiwaniu żetonów kredytowych, których domagał się tępym, zakłócanym trzaskami głosem zdezelowany parkomat, po czym wcisnęła do szpary tyle, by starczyło na dwie godziny postoju.
Jeśli straci na przebieranie w ciuchach więcej czasu niż dwie godziny, będzie musiała wskoczyć do pokoju wypoczynkowego i mandat tak czy inaczej nic jej nie będzie obchodził.
Odetchnęła głęboko i rozejrzała się wokół. Nieczęsto ją tutaj wzywano. Owszem, morderstwa zdarżały się wszędzie, ale Soho było dzielnicą modną wśród młodych, ubogich artystów, którzy zazwyczaj zajmowali się prowadzeniem zażartych dyskusji przy winie lub kawie.
Tego dnia lato niepodzielnie panowało w Soho. Stoiska kwiaciarzy rozkwitały różami, od klasycznych czerwonych i różowych po rywalizujące z nimi o palmę pierwszeństwa prążkowane hybrydy. Pojazdy warkotały i charczały na ulicy, ryczały nad głowami przechodniów i sapały na rozklekotanych wiaduktach. Piesi raczej trzymali się chodników, choć specjalne platformy przewożące przechodniów nad jezdnią były dość zatłoczone. Wszędzie widziało się długie tuniki, ostatnimi czasy modne w Europie, sandały, chusty na głowach oraz błyszczące sznurki zarzucone za uszy i opadające na plecy.
Artyści różnej maści, od malujących farbami olejnymi i akwarelami po pracujących wyłącznie na komputerze, reklamowali swoje dzieła na rogach ulic i pod sklepami, konkurując z handlarzami, którzy zachwalali hybrydy owoców, mrożone jogurty czy sałatki warzywne bez środków konserwujących.
Po okolicy snuli się członkowie Sekty Czystych, o błyszczących oczach i ogolonych głowach, ubrani w śnieżnobiałe, sięgające ziemi szaty. Eve wcisnęła jednemu z nich, wyglądającemu na szczególnie natchnionego, kilka żetonów i w nagrodę została obdarowana świecącym kamyczkiem.
– Czysta miłość – powiedział mężczyzna z nabożnym uśmiechem. – Czysta radość.
– Tak, jasne – burknęła Eve i zeszła mu z drogi.
Musiała zawrócić, żeby trafić do budynku, w którym miał swoją pracownię Leonardo. Młody zdolny projektant zajmował poddasze na drugim piętrze. W oknie wychodzącym na ulicę roiło się od kolorów i fasonów, na widok których Eve nerwowo przełknęła ślinę. Miała raczej tradycyjny gust – beznadziejny, zdaniem Mavis.
Zbliżając się teraz na ruchomej platformie do budynku, zaczęła dochodzić do wniosku, że gust Leonarda nie jest ani tradycyjny, ani beznadziejny.
Gdy spojrzała na wystawę zawaloną piórami, paciorkami i jaskrawymi gumowymi ubiorami, po raz kolejny tego dnia poczuła ucisk w żołądku, tym razem dwa razy silniejszy. Owszem, fajnie byłoby zobaczyć, jaką minę zrobiłby Roarke, gdyby pokazała mu się w czymś takim; z drugiej strony jednak nie zamierzała brać ślubu w błyszczącym obcisłym kostiumie z gumy.
A było tam więcej, o wiele więcej niezwykłych kreacji. Wyglądało na to, że Leonardo szczerze wierzy w siłę reklamy. Główny eksponat, trupioblady, pozbawiony twarzy manekin, stał owinięty mnóstwem przezroczystych szali, które migotały tak intensywnie, że materiał wydawał się żywy.
Eve niemalże czuła jego dotyk na ciele.
O nie, pomyślała. Nie ma mowy, żebym tu weszła. Odwróciła się, pragnąc czym prędzej stąd czmychnąć, i wpadła prosto na Mavis.
– Z jego strojów bije taki chłód. – Mavis objęła Eve w talii, jakby chciała ją zatrzymać, i utkwiła rozmarzony wzrok w oknie wystawowym.
– Słuchaj, Mavis…
– On jest niesamowity. Przy mnie ot tak, od niechcenia, machnął kilka projektów. Były rewelacyjne.
– Nie wątpię. Tak sobie pomyślałam…
– Ten człowiek naprawdę rozumie duszę kobiety – ciągnęła Mavis. Ona sama rozumiała duszę iwojej przyjaciółki na tyle, by wiedzieć, że Eve chce się stąd wyrwać. Mavis Freestone, szczupła jak elf w swoim biało-złotym kostiumie i wysokich oa dziesięć centymetrów koturnach, odrzuciła do tyłu kręcone czarne włosy z białymi pasemkami, zmierzyła Eve spojrzeniem i uśmiechnęła się szeroko. – Zrobi z ciebie najbardziej odlotową pannę młodą w Nowym Jorku.
– Mavis. – Eve wzrokiem nakazała jej milczenie. – Chcę znaleźć coś, w czym nie będę się czuła jak kretynka.
Mavis rozpromieniła się i położyła na piersi rękę, ozdobioną na bicepsie nowym tatuażem przedstawiającym skrzydlate serce.
– Dallas, zaufaj mi.
– Nie – powiedziała Eve, ale przyjaciółka wciągnęła ją z powrotem na ruchomą platformę. – Mavis, ja nie żartuję. Zamówię coś przez Internet.
– Po moim trupie – syknęła Mavis i pomaszerowała w stronę drzwi do budynku, ciągnąc Eve za sobą. – Możesz chociaż rzucić okiem na parę modeli, porozmawiać z Leonardem. Daj mu szansę. -Wysunęła dolną wargę, która, pomalowana szminką koloru magenty, wyglądała jak groźna broń. – Dallas, nie bądź dętka.
– Cóż, skoro tu jestem…
Mavis poczerwieniała z zadowolenia i podbiegła do brzęczącej kamery.
– Mavis Freestone i Eve Dallas, do Leonarda. Drzwi otworzyły się ze zgrzytem. Mavis ruszyła w stronę starej windy, osłoniętej drucianą siatką.
– Wystrój jest w stylu retro. Kto wie, może Leonardo będzie tu mieszkał nawet wtedy, jak już się stanie sławny. Wiesz, jak to jest z tymi ekscentrycznymi artystami.
– Jasne. – Winda ze złowrogim skrzypieniem powlokła się w górę. Eve zamknęła oczy i zaczęła się modlić. Postanowiła, że na dół zejdzie schodami.
– A teraz pozbądź się wszelkich uprzedzeń – nakazała Mavis – i zdaj się na Leonarda. Ach, mój drogi! – Wyfrunęła z małej klatki do kolorowego pomieszczenia, w którym panował iście artystyczny nieład. Eve popatrzyła z podziwem na przyjaciółkę.