Тамтэй (на белорусском языке)

Але доктар загадаў: "Заўтра вы ўстанеце а восьмай гадзiне, пойдзеце ў гатэль да вашага кузена i папросiце, каб ён вам пазычыў пяць тысяч франкаў, якiя чакае ад вас муж i якiя ён ад вас патрабуе на сваё чарговае падарожжа". Пасля ён яе абудзiў. 
Вяртаючыся ў гатэль, я думаў пра гэты дзiўны сеанс, i мяне апаноўвала сумненне. Маёй кузiне я верыў, бо ведаў яе з дзяцiнства, i яе выключная сумленнасць была вышэйшая за ўсе падазрэннi, а вось доктар, магчыма, быў махляром. Цi не схаваў ён у руцэ ў кузiны, калi яна спала, акрамя вiзiтнай карткi яшчэ i люстэрка? Прафесiйныя фокуснiкi здатныя яшчэ i не на такое. 
Я вярнуўся i лёг спаць. 
А ўранку, а палове дзевятай, слуга пабудзiў мяне i сказаў: 
- Панi Сабле хоча неадкладна з вамi пагаварыць. 
Я хутка адзеўся i сустрэў яе. Яна села. Вельмi хвалюючыся, апусцiўшы вочы, не здымаючы вуалi, яна сказала: 
- Мой дарагi кузен, я прашу зрабiць мне вялiкую ласку. 
- Якую, мая кузiна? 
- Мне вельмi няёмка вам пра гэта казаць, i ўсё ж трэба. Мне патрэбныя, вельмi патрэбныя пяць тысяч франкаў. 
- Вам? 
- Ага, мне цi, правiльней, майму мужу, гэта ён папрасiў мяне iх знайсцi. 
Я быў так уражаны, што здолеў толькi нешта прамармытаць у адказ. Цi не насмiхаюцца яны з мяне разам з гэтым доктарам Паранам, можа, усё гэта звычайны жарт, падрыхтаваны загадзя i вельмi добра праведзены. 
Але калi я ўважлiва на яе паглядзеў, усе мае сумненнi развеялiся. Яна дрыжала ад страху, учынак гэты быў ёй вельмi балючы, яна была гатовая расплакацца. 
Я ведаў, што яна даволi багатая, i сказаў: 
- Як гэта ваш муж не мае на свае патрэбы пяць тысяч франкаў? Ну, падумайце самi. Цi вы верыце, што ён даручыў вам папрасiць iх у мяне? 
Яна нейкi час вагалася, быццам шукала ў сваёй памяцi, пасля адказала: 
- Я веру. 
- Ён вам напiсаў? 
Яна зноў задумалася. Я здагадаўся пра пакутлiвыя намаганнi яе розуму. Яна не ведала. Яна ведала толькi, што павiнна пазычыць у мяне пяць тысяч франкаў мужу. 
I яна наважылася зманiць. 
- Ага, ён мне напiсаў. 
- Калi ж гэта? Учора вы мне нiчога пра гэта не казалi. 
- Я атрымала лiст сёння ранiцай. 
- Вы можаце мне яго паказаць? 
- Не... не... не... у iм ёсць iнтымныя рэчы... вельмi асабiстыя... я... я спалiла яго. 
- Тады, значыцца, у вашага мужа ёсць даўгi. 
Яна трохi падумала i сказала: 
- Я не ведаю. 
I я нечакана заявiў: 
- Справа ў тым, што ў гэты момант у мяне няма пяцi тысяч франкаў, мая дарагая кузiна. 
У яе з грудзей вырваўся пакутлiвы крык. 
- О! О, я прашу вас, прашу вас, знайдзiце iх... 
Яна вельмi расхвалявалася i сашчапiла рукi, быццам папраўдзе ўпрошвала мяне! Я адчуў, як змянiўся тон яе голасу. Яна плакала, гаварыла запiнаючыся, яна пакутавала пад уладай няўмольнага загаду. 
- О! Я прашу вас... каб толькi ведалi, як я пакутую... яны патрэбныя мне сёння. 
Я злiтаваўся над ёй. 
- Зараз яны ў вас будуць, я вам прысягаю. 
Яна закрычала: 
- О, дзякую, дзякую! Якi вы добры. 
Я спытаўся: 
- Цi памятаеце вы, што адбылося ў вас учора? 
- Памятаю. 
- Памятаеце, як доктар Паран вас усыпiў? 
- Памятаю. 
- Дык вось, ён загадаў, каб вы прыйшлi сёння ранiцай пазычыць у мяне пяць тысяч франкаў, i ў гэты момант вы дзейнiчаеце пад гiпнозам. 
Яна трошкi падумала i адказала: 
- Але гэтыя грошы патрэбныя майму мужу. 
Цэлую гадзiну я спрабаваў яе пераканаць, але не здолеў. 
Калi яна пайшла, я пабег да доктара. Ён выйшаў да мяне i выслухаў з усмешкай. Пасля спытаўся: 
- Цяпер вы верыце? 
- Напэўна, веру. 
- Хадземце да вашай кузiны. 
Яна, стомленая, драмала ў шэзлонгу. Лекар намацаў пульс, паднёс руку да яе вачэй i нейкi час глядзеў на яе. Яна павольна заплюшчыла вочы, скарыўшыся непераможнай магнетычнай сiле. 
Як толькi яна заснула, доктар сказаў: 
- Вашаму мужу больш не патрэбныя пяць тысяч франкаў. Забудзьцеся, што прасiлi вашага кузена пазычыць iх, а калi ён вам пра гэта нагадае, вы нiчога не зразумееце. 
Пасля ён абудзiў яе. Я выцягнуў з кiшэнi бумажнiк: 
- Вось, мая дарагая кузiна, тое, што вы ў мяне прасiлi сёння ранiцай. 
Яна так здзiвiлася, што я не наважыўся настойваць. I ўсё ж я паспрабаваў нагадаць ёй пра яе просьбу, але яна ўпарта адмаўляла, думаючы, што я з яе насмiхаюся, i ўрэшце ледзь не раззлавалася. 
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 
Вось. Я толькi што вярнуўся ў гатэль, але не магу нават есцi - так уразiў мяне гэты эксперымент. 
19 лiпеня. - Шмат хто з тых, каму я расказаў пра гэтае здарэнне, смяялiся з мяне. Я ўжо нават не ведаю, што падумаць. Як сказаў мудрэц: "Можа быць?" 
21 лiпеня. - Я павячэраў у Бужывалi, пасля прабавiў вечар на балi весляроў. I праўда, усё залежыць ад месца i асяроддзя. Верыць у звышнатуральнае на выспе Грэнуйер было б самым дзiкiм вар'яцтвам... А на вяршынi гары Сэн-Мiшэль?.. А ў Iндыi? Усё тое, што нас акаляе, робiць на нас велiзарны ўплыў. Наступным тыднем я вяртаюся дамоў. 
30 лiпеня. - Учора я вярнуўся дамоў. Усё ў парадку. 
2 жнiўня. - Нiчога новага. Стаiць пагода. Цэлымi днямi я баўлюся тым, што гляджу, як цячэ Сена. 
4 жнiўня. - Мае слугi пасварылiся мiж сабою. Яны сцвярджаюць, што ўночы нехта б'е шклянкi ў шафах. Камердынер вiнавацiць кухарку, тая вiнавацiць касталянку, а гэтая вiнавацiць абаiх. Хто вiнаваты? Ды хiба ж разбярэшся? 
6 жнiўня. - Гэтым разам я не вар'ят. Я бачыў... Бачыў! Нельга больш сумнявацца... я бачыў! Яшчэ i цяпер холад праймае мяне да кончыкаў пальцаў... яшчэ i цяпер я дрыжу ад страху... я бачыў! 
А другой гадзiне, сярод белага дня, я гуляў у сваiм ружоўнiку... Я iшоў абсадамi асеннiх ружаў, якiя пачыналi расцвiтаць. 
Я спынiўся, каб паглядзець на "Асiлка бiтваў", на якiм красавалiся тры надзвычай прыгожыя кветкi, i выразна ўбачыў, як зусiм побач са мной сцябло адной кветкi сагнулася, быццам сцiснутае нябачнай рукой, i зламалася, быццам тая рука яго адшчыкнула. Кветка ўзнялася ў паветра, апiсала крывую, быццам нябачная рука паднесла яе да твару, i павiсла ў празрыстым паветры нерухомай жахлiвай чырвонай плямай перад самым маiм тварам. 
Без памяцi, я кiнуўся, каб схапiць яе! Але я нiчога не схапiў - яна знiкла. I тады я страшэнна раззлаваўся сам на сябе, бо хiба ж можна, каб разумны i сур'ёзны чалавек меў такiя галюцынацыi. 
Але цi была гэта галюцынацыя? Я павярнуўся i стаў шукаць сцябло - хутка я знайшоў: памiж дзвюх кветак, што засталiся на кусце, тырчаў канец толькi што абламанай сцяблiны.