Хрышчэнне (на белорусском языке)

А шостай вечара яны яшчэ не вярнулiся. Загадаўшы слузе дачакацца iх, я лёг спаць. Заснуў адразу, бо сплю як сапраўдны марак. На золку мяне разбудзiў слуга, якi прынёс цёплай вады галiцца. 
Я спытаўся ў яго, як толькi расплюшчыў вочы: 
- Што з Керандэк? 
Стары вагаўся, а потым прамармытаў: 
- О! Пане, ён вярнуўся апоўначы п'яны як гразь. Кермаган з нянькай таксама. Веру, што яны начавалi ў канаве, а малое памерла, яны i не заўважылi. 
Я з крыкам падскочыў: 
- Дзiця памерла? 
- Памерла, пане. Яны паказалi яго мацi Керандэк. Тая ў слёзы. I яе напаiлi, каб суцешыць. 
- Як гэта, напаiлi? 
- Так, пане. Але пра ўсё я даведаўся ранiцай, толькi цяпер. Як у мужа не засталося нi гарэлкi, нi грошай, ён налiў бензiну з лямпы, што дала iм вашэцi; яны выпiлi на чацвярых колькi там заставалася ад лiтра. Ды так насцябалiся, што парадзiха цяпер ляжыць хворая. 
Я паспешлiва адзеўся, схапiў кiй, прагнучы забiць усю гэту нелюдзь, i кiнуўся да садоўнiка. 
Атручаная бензiнам, Керандэк канала побач з сiнiм трупiкам свайго дзiцяцi. 
Муж, нянька i швагерка храплi проста на зямлi. 
Я быў пры жанчыне, пакуль яна апоўднi не памерла. 
Стары доктар змоўк. Ён зноў узяў бутэльку, налiў сабе яшчэ, паглядзеў, як празрыстае пiтво ззяе ў святле i робiцца сокам з расплаўленых тапазаў, i адным глытком каўтнуў гарачую, атрутную вадкасць.