La aventuro de la dancantoj

“Nu, s-ro Holmso, oni faris la krimon je la tria ĉi-matenon. Kiel vi povus aŭdi pri ĝi en Londono kaj veni ĉi tie tiel baldaŭ kiel mi?
“Mi anticipas ĝin. Mi venis pro tio ke mi esperas ke mi povas malebligi ĝin.”
“Do vi havas gravan indikaĵon pri kiu mi estas senscia, ĉar oni diras ke ili estas unuigita paro.”
“Mi havas nur la indikaĵon de la dancantoj,” diris Holmso. “Mi klarigos la aferon al vi poste. Dume, ĉar ni venas tro malfrue por malebligi ĉi tiun tragedion, mi deziregas ke mi povos uzi mian scion por certigi ke oni faros justecon. Ĉu vi asociigos min en via enketo aŭ ĉu vi preferas ke mi agu sendepende?”
“Mi estus fiera se ni agu kune, s-ro Holmso,” serioze diris la inspektoro.
“Tiuokaze plaĉas al mi aŭdi pri la indikaĵoj kaj ekzameni la lokalon senprokraste.”
Inspektoro Marteno estis sufiĉe prudenta permesi al mia amiko, ke li agu laŭ sia propra maniero, kaj la inspektoro estis kontente rimarki la rezultojn. La tiea ĥirurgo, maljuna blankhara sinjoro, ĵus malsupreniris de la ĉambro de s-ino Hiltono Kubito, kaj li raportis ke ŝia vundo estas grava, sed ne necese morta. La kuglo pasis tra la fronto de ŝia cerbo kaj probable estos iom da tempo antaŭ ol ŝi rekonsciiĝos. Rilate al la demando ĉu ŝin oni pafis aŭ ĉu ŝi sin pafis, li ne kuraĝis esprimi sian opinion. Certe la pistolon oni pafis proksime al ŝi. Oni trovis nur unu pistolon en la ĉambro, pafitan dufoje. Oni pafis s-ron Hiltonon Kubiton tra la koro. Estas egale kredebla ke li pafis ŝin kaj tiam pafis sin mem, aŭ ke ŝi estas la murdinto, ĉar la pistolo estis surplanke meze inter ili.
“Ĉu oni formovis lin?” demandis Holmso.
“Ni formovis nenion, krom la sinjorino. Ni ne povis lasi ŝin vundita surplanke.”
“Kiom longe vi estas ĉi tie, doktoro?”
“Ekde la kvara.”
“Ĉu alia?”
“Jes, la konstablo.”
“Ĉu vi tuŝis nenion?”
“Nenion.”
“Vi agadis prudente. Kiu vokis vin?”
“La domservistino, Sanderso.”
“Ĉu estas ŝi kiu alarmis?”
“Ŝi kaj s-ino Kingo, la kuiristino.”
“Kie ili estas nun?”
“En la kuirejo, mi kredas.”
“Do mi opinias ke ni prefere aŭdu ilian rakonton tuj.”
La malnovan halon kun kverkopaneloj kaj altaj fenestroj oni faris tribunalo pri enketo. Holmso sidis sur granda malmoderna seĝo, la neŝanĝeblaj okuloj brilantaj el la marasma vizaĝo. En ili oni povis legi rezolutan intencon dediĉi lian vivon al la serĉo ĝis la kliento, kiun li malsukcesis savi, estos fine venĝita. La neta inspektoro Marteno, la maljuna grizhara kampara kuracisto, mi mem kaj flegma vilaĝa policano formis la ceteron de tiu stranga kompanio.
La du virinoj rakontis sufiĉe klare. Oni vekis ilin per la sono de eksplodo, kiun oni sekvis postmomente per alia. Ili dormas en apudaj ĉambroj, kaj s-ino Kingo hastis en la ĉambron de Sanderso. Kune ili malsupreniris. La studeja pordo malfermiĝis, kaj kandelo brulis surtable. Ilia mastro kuŝis survizaĝe meze en la ĉambro. Li estis morta. Apud la fenestro lia edzino kaŭris. Ŝi apogis la kapon sur la muro. Ŝi estis terure vundita, kaj la vizaĝa flanko ruĝiĝis per sango. Ŝi malfacile spiradis, sed ŝi ne kapablis paroli. La koridoro, aldone al la ĉambro, pleniĝis per paffumo kaj la odoro de pulvo. La fenestro certe estis fermita kaj ŝlosita de interne. Ambaŭ virinoj certis pri tio. Tiam per helpo de la grumo kaj stabloknabo, ili portis sian vunditan mastrinon al ŝia ĉambro. Kaj ŝi kaj ŝia edzo jam okupis la liton. Ŝi vestiĝis per sia robo. Li per sia ĉambra robo super sia dormvesto. Oni movis nenion en la studejo. Laŭ ilia scio la edzo kaj edzino neniam kverelis. Ili opiniis ke la paro estas tre unuigita.
Jen la ĉefpunktoj de la evidentaĵoj de la servistoj. Responde al inspektoro Marteno, ili certas ke ĉiujn pordojn oni ŝlosis de interne, kaj ke neniu povus eskapi la domon. Responde al Holmso, ambaŭ memoras ke ili konsciis pri la odoro de pafpulvo de la momento kiam ili hastis el siaj ĉambroj en la subtegmenta etaĝo. “Mi atentigu vin al tiu grava fakto.” diris Holmso al sia profesia kolego. “Nun ni pretas komenci kompletan serĉon de la ĉambro.”
La studejo estis malgranda ĉambro. Libroj borderis tri murojn. Skribtablo frontis ordinaran fenestron, kiu regis vidaĵon de la ĝardeno. Ni unue prizorgis la korpon de la kompatinda bienulo, kiu plilongiĝis trans la ĉambro. Lia malordita vesto montris ke oni subite vekis lin. La pafinto frontis lin, kaj la kuglo restis en lia korpo post kiam ĝi penetris lian koron. Li certe mortis tuj kaj sendolore. Ne estis pulvomakuloj sur aŭ lia ĉambra robo aŭ liaj manoj. Laŭ la kampara ĥirurgo, la sinjorino havis makulojn sur sia vizaĝo sed ne sur siaj manoj.
“La manko de la ĉi lasta signifas nenion, kvankam la ĉeesto eble signifu ĉion,” diris Holmso. “Krom se la pulvo de kartoĉo, kiu fuŝe sidas, hazarde malantaŭen ŝprucus, oni multe pafu sen signo. Mi sugestus ke la korpon de s-ro Kubito oni formovas. Ĉu mi supozu, doktoro, ke vi reakiris la kuglon, kiu vundis la sinjorinon?”
“Grava operacio necesas antaŭ ol ni povos tion fari. Sed estas ankoraŭ kvar kartoĉoj en la revolvero. Oni pafis dufoje, kaj kaŭzis du vundojn, do oni povas doni konton pri ĉiu kuglo.”
“Ŝajne, sed,” diris Holmso. “ĉu eble vi povas doni konton ankaŭ pri la kuglo, kiu tiel evidente trafis la randon de la fenestro?”
Li jam turnis sin subite kaj per longa maldika fingro montris la truon faritan en la pli malalta fenestroklapo.
“Je Georgo!” kriis la inspektoro. “Kiel ajn vi vidis tion?”
“Pro tio ke mi serĉis ĝin.”
“Mirege!” diris la kampara kuracisto. “Vi ja pravas, sinjoro. Do trian kuglon oni pafis, do tria persono devis ĉeesti. Sed kiu, tiu povus esti, kaj kiel tiu eskapus?”
“Tiu enigmo ni estas nun solvonta,” diris Ŝerloko Holmso. “Ĉu vi memoras, inspektoro Marteno, kiam la servistinoj diris ke forirante siajn ĉambrojn ili konscias pri la odoro de pulvo, mi atentigis vin ke tiu punkto estas gravega?”
“Jes, sinjoro; mi konfesas ke mi ne tute komprenis vin.”
“Tio sugestas ke kiam oni pafis, kaj la fenestro kaj la pordo malfermiĝis. Alie haladzoj de la pulvo ne povus bloviĝi tiom rapide tra la domo. Oni bezonas trablovon. Tamen kaj la pordo kaj la fenestro malfermiĝis nur tre mallongan tempon.”
“Kiel vi tion pruvas?”
“Pro tio ke ne multe ŝpurciĝis la kandela vakso.”
“Unuarange!” kriis la inspektoro. “Unuarange!”
“Ĉar mi estas certe ke la fenestro estis malfermata kiam okazis la tragedio, mi opiniis ke estas tria homo en la afero, kiu pafis de ekstere. Kaj pafo celumita ĉi tiun homon eble trafis la fenestroklapon. Mi esploris kaj tie tutcerte estas la kuglotruo!”
“Sed kiel oni fermis kaj ŝlosis la fenestron?”
“La unua instinkto de la virino kaŭzis ŝin fermi kaj ŝlosi la fenestron! Sed ho-la! Kio estas tio?”
Estis sur la tablo virina retikulo — neta malgranda retikulo farita el krokodila pelto kaj arĝento. Holmso malfermis kaj malplenis ĝin. Estis dudek kvinpundaj biletoj de la Banko de Anglio, kuntenataj per kaŭĉuka ringo — nenio alia.
“Oni devas konservi tion por la proceso,” diris Holmso transdonante la retikulon kaj la enhavon al la inspektoro. “Nun necesas ke mi ĵetas iom da lumo sur ĉi tiun kuglon, kiun certe oni pafis de interne laŭ la splitado de la ligno. Mi dezirus intervjui s-inon Kingon denove. Vi diris, s-ino Kingo, ke oni vekis vin per laŭta eksplodo. Ĉu vi intencas diri ke ĝi ŝajnis pli laŭte ol la dua?”
“Nu, sinjoro, ĝi vekis min do estas malfacile juĝi. Sed ŝajnis tre laŭte.”
“Ĉu vi opinias ke povus esti du pafoj preskaŭ samtempe?”
“Mi certas ke mi ne povas tion diri, sinjoro.”
“Mi kredas ke estas sendube tiel. Mi certe opinias, ke nun ni jam elĉerpis ĉion en la ĉambro. Se vi bonvolu veni kun mi, ni malkovros, kian freŝan evidentaĵon la ĝardeno donos al ni.”
Florbedo etendis ĝis la studeja fenestro, kaj ni ĉiuj ekkriis dum ni alproksimiĝis. Oni tretis la florojn, kaj la molan grundon oni surpremis ĉie per piedsignoj. Estis grandaj, viraj piedoj kun kuriozaj akraj ŝuantaŭoj. Holmso serĉis ĉie inter la herbo kaj folioj kiel ĉashundo. Tiam kun krio de kontento, li klinis antaŭen kaj alprenis etan latunan cilindron.
“Tiele mi opiniis,” diris li; “la revolvero havas elĵetilon, kaj jen la tria kartoĉo. Mi vere opinias, ke nia kazo preskaŭ finiĝas.”
La vizaĝo de la kamparo inspektoro montris miron pri la rapida kaj lerta progreso de Holmso. Komence li emis montri inklinon aserti sian propran opinion, sed nun li estis venkita per admirado, kaj emis sekvi sendemande kien ajn Holmso kondukos.
“Kiun vi suspektas?” li demandis.
“Mi klarigos tion poste. Estas kelkaj punktoj pri ĉi tiu problemo, kiujn mi ne jam povas klarigi al vi. Nun kiam mi tiom progresas, mi devus prefere procedi laŭ mia propra maniero, kaj tiam klarigi la tutan aferon al vi ĉiuj.”
“Ĝuste kiel vi deziras, s-ro Holmso, se ni kaptos nian homon.”
“Mi ne deziras fari misterojn, sed ne eblas multe diskuti kiam ni devas agadi. Mi tenas la fadenojn de ĉi tiu afero en la mano. Eĉ se ĉi tiu sinjorino neniam rekonsciiĝos, ni povas tamen rekonstrui la eventojn de la antaŭa nokto, kaj certigi ke oni venigu la murdinton al justico. Antaŭ ĉio mi deziras scii ĉu ekzistas iu gastejo konata kiel ‘Ludoviko’?”
Oni pridemandis la geservistojn, sed neniu sciis pri tia. La stabloknabo ĵetis lumon sur la aferon ĉar li memoris ke estas etbienulo tiel nomata, kiu loĝas iom da distanco for, en la direkto de Orient-Rustono.
“Ĉu estas soleca etbieno?”
“Tre soleca, sinjoro.”
“Eble tie oni ne jam aŭdas pri tiu, kiu okazis dum la nokto, ĉu?”
“Eble ne, sinjoro.”
Holmso pensis momente, tiam kurioza rideto aperis sur la vizaĝo.
“Selu ĉevalon, mia knabo,” diris li. “Mi deziras ke vi venigu noton al la Ludovika etbieno.”
Li elpoŝigis paperojn pri la dancantoj. Dissternante ilin antaŭ si, li verkis iom da tempo ĉe la studeja tablo. Fine li transdonis noton al la knabo, kaj ordonis lin transdoni ĝin en la manon de la adresito, kaj aparte ne respondi al iu ajn demando. Mi vidis la eksteron de la noto adresitan per kaduka neregula manskribado, tre malsimila al la kutima preciza manskribado de Holmso. Estis adresita al s-ro Abĉjo Slanio, Ludovika Etbieno, Orient-Rustono, Norfolko.
“Mi opinias, inspektoro,” Holmso rimarke diris, “ke vi prefere devus telegrafi por eskorto, ĉar se mi pravas, vi havu aparte danĝeran krimulon venigi en la graflandan malliberejon. La knabo kiu portas la noton, povas sendube plusendi la telegramon. Se ekzistas posttagmeza vagonaro, Vatsono, mi opinias ke ni devas veturi Londonon, pro tio ke mi devas fini ĥemian analizon tre interesan, kaj ĉi tiu enketo rapide finiĝas.”