La Eksterordinara Lando Oz

CAPITRO III
La Forkuro de la Fugantoj
Tip pensadis. “Estus malagrable daure duri, ”li pensis ribeleme, “kaj mi rufuzas. Jam de jaroj mi genas sin, lau si; do si volas nuligi min. Nu, ekzistas pli facila manierool farigi statuo. Neniu knabo guus staradi sencese enla mezo de ?orgardeno! Mi forkuros, tion mi faros —kaj plejbone estos forkuri antau ol mi devos gluti tiuntrinkacon en la poto. ”
Li atendis gis la ronkado de la magiistino sciigiske si profunde dormas, kaj levis sin senbrue kaj irisal la sranko por trovi mangajon.
“Ne utilos komenci vojagon sen mangajoj, ”lidecidis, prisercante la malplenajn bretojn. Li trovis kelkajn panpecojn; sed li devis sercien la korbo de Mombi por trovi la fromagon kiunsi portintis el la vilago. Sercante en la korbo liektrovis la piproskatolon en kiu estis la “Vivo-pulvoro”.
“Mi kunportu ankau ci tion, ”li pensis, “se ne, doMombi plu misuzos gin. ”Do li metis la skatolon ensian poson, kun la pano kaj fromago. Post tio li zorgoplene foriris el la domo kaj fermisla pordon. Ekster la domo la luno kaj la stelojbriladis, kaj la nokto sajnis paca kaj alloga post lasenaera kaj odoraca kuirejo.
“Volonte mi foriros, ”diris Tip, mallaute; “carneniam mi amis tiun maljunulinacon. Mi nekomprenas kial mi eklogis kun si. ”Dum li marsis malrapide al la vojo penso haltigislin.
“Mi ne volas forlasi Jocjon Kukurbokapon ceamomanka Mombaco, ”li murmuris. “Jocjo apartenasal mi, mi faris lin —kvankam la sorcistinaco vivigislin. ”
Li retreniris al la bovinejo kaj malfermis la pordonde la stalo kie la kukurbokapa viro restis.
Jocjo staris en la mezo de la stalo, kaj per lalunlumo Tip povis vidi ke li plu ridetas tute felice.
“Venu! ”diris la knabo, pergeste indikante lapordon.
“Kien? ”demandis Jocjo.
“Vi scios tuj kiam mi scios, ”respondis Tip, ridetante simpatie dum li rigardis la kukurbanvizagon. “Nun ni nur bezonas marsadi. ”
“Bone, ”respondis Jocjo, kaj li marsis mallerte ella stalo en la lunlumon. Tip turnis sin al la vojo kaj la viro sekvis. Jocjomarsis lame; fojfoje krurartiko inversigis sin kajpreskau faligis lin. Sed la Kukurbokapo tuj rimarkiskaj komencis pli zorge marsi; sekve li malpli ofteakcidentis.
Tip kondukis lin lau la vojo tute sen halti. Ili nepovis rapidi, sed ili marsis sencese; kiam la sunoforsinkis kaj la luno ekrigardeti super la montetojn ilijam iris tiom ke la knabo ne bezonis timi ke lamaljuna magiistino sekvos ilin. Krome, li sekvis unueunu vojon, poste alian, tiel ke se iu sekvus ilin, estustre malfacile diveni kiudirekten ili iris, au kie serciilin.
Su ?ce kontenta ke li evitis —almenau provizore —farigi marmora statuo, la knabo haltigissian akompananton kaj sidigis sur rokonapud la vojo.
“Ni iom mangu, ”li diris. Jocjo Kukurbokapo rigardis Tiponinteresate, sed rifuziskunmangi.
“Sajne mi farigis alispecaol vi, ”li diris.
“Mi scias, ”respondis Tip; “car mi faris vin. ”
“Ho! Cu? ”demandis
Jocjo.
“Certe. Kaj kunmetis vin. Kaj cizis viajn okulojn kajnazon kaj orelojn kajbuson, ”diris Tip ?ere. “Kajvestis vin. ”
Jocjo kritikocele rigardissiajn korpon kaj membrojn.
“Lau mia opinio, vi trebone faris min, ”li komentis.
“Ne tre, ”respondis modeste Tip; car li komencisvidi kelkajn difektojn en la konstruita viro. “Mi nesciis ke ni kunveturos; alie, mi eble pli zorgus. ”
“Nu, do, ”d i r i s l a Kukurbokapo, persurprizesprima tono, “vi ja estas mia kreinto —vi estasmia patro! ”
“Pli precize, via inventinto, ”respondis la knaboridante. “Jes, ?lo; mi kredas ke tio mi estas! ”“Kaj mi suldas al vi obeon, ”pludiris la viro, “kajvi suldas al mi —subtenon. ”
“Precize tiel, ”deklaris Tip, levante sin. “Do nirekomencu marsi. ”
“Kien ni iras? ”demandis Jocjo, kiam ili plumarsadis.
“Mi ne certas, ”diris la knabo; “sed mi kredas keni iras suden, kaj tiel pli-malpli baldau ni atingos laSmeraldan Urbon. ”
“Kia estas tiu urbo? ”demandis la Kukurbokapo. “Nu, gi estas la centro de la Lando Oz, gi estasla plej granda urbo en la tuta lando. Mi mem neniamestis tie, sed mi audis cion pri gia historio. Ginkonstruis mirinda Sorcisto nomita Oz, kaj cio tieestas verdkolora —samkiel cio en ci tiu lando de laGilikuloj estas purpurkolora. ”
“Cu cio ci tie estas purpura? ”demandis Jocjo. “Kompreneble ke jes. Cu vi ne vidas? ”respondisla knabo.
“Mi kredas ke mi estas kolorblinda, ”diris laKukurbokapo, atente cirkaurigardinte.
“Nu, la herbaro estas purpura, kaj la arboj estaspurpuraj, kaj la domoj kaj la bariloj estas purpuraj, ”klarigis Tip. “Ec la koto sur la vojoj estas purpura. Sed en la Smeralda Urbo cio estas verda kvankam giestas purpura ci tie. Kaj en la Lando de la Mangtuloj, oriente, cio estas blua; kaj en la suda lando de laKveluloj cio estas ruga; kaj en la okcidenta lando dela Palpbrumoj, kie regas la Stana Lignohakisto, cioestas ?ava. ”
“Ho! ”diris Jocjo. Post pauzo li pludemandis:“Cuvi diris ke Stana Lignohakisto regas la Palpbrumojn? ”“Jes; li estis unu el la helpantoj de Doroteo kiamsi devis detrui la Malbonan Sorcistinon de laOkcidento, kaj car la Palpbrumoj multe dankemis iliinvitis lin esti la reganto —samkiel la popolo de laSmeralda Urbo invitis la Birdotimigilon regi ilin. ”“Ve! ”diris Jocjo. “Min konfuzas tiom da historio. Kiu estas la Birdotimigilo? ”
“Alia amiko de Doroteo, ”respondis Tip.
“Kaj kiu estas Doroteo? ”
“Si estis knabino kiu venis ci tien el Kansas, lokoen la granda ekstera mondo. Ciklono blovis sin al laLando Oz, kaj dum si estis ci tie la Birdotimigilo kajla Stana Lignohakisto akompanis sin dum simarsadis. ”
“Kaj kie si estas nun? ”demandis la Kukurbokapo.
“Glinda la Bona, kiu regas la Kvelulojn, resendissin hejmen, ”diris la knabo.
“Ho. Kaj la Birdotimigilo? ”
“Mi jam diris. Li regas la Smeraldan Urbon, ”respondis Tip.
“Sed vi diris ke gin regas mirinda Sorcisto, ”kontraudiris Jocjo, sajne pli kaj pli konfuzita. “Nu, jes, mi diris tion. Sed atentu dum miklarigos, ”diris Tip, malrapide parolante kaj rekterigardante en la okulojn de la ridetanta Kukurbokapo.
“Doroteo iris al la Smeralda Urbo por peti laSorciston resendi sin al Kansas; kaj la Birdotimigilokaj la Stana Lignohakisto akompanis sin. Sed laSorcisto ne povis resendi sin, car li efektive ne estistre kapabla Sorcisto. Kaj ili ekkoleris kontrau laSorcisto, kaj minacis dissciigi pri li; do la Sorcistofaris grandan balonon kaj eskapis per gi, kaj post tiamneniu revidis lin. ”
“Nu, jen tre interesa historio, ”diris Jocjo, trekontenta; “kaj mi plene komprenas cion —nur ne laklarigon. ”
“Placas al mi tio, ”respondis Tip. “Post la forirode la Sorcisto, la popolo de la Smeralda Urbo regigisLian Moston la Birdotimigilon; kaj mi audis ke lifarigis tre amata reganto. ”
“Cu ni renkontos tiun strangan Regon? ”demandisJocjo, interesate.
“Kial ne? ”respondis la knabo; “krom se vi preferasion alian. ”
“Ho, ne, kara Pacjo, ”diris la Kukurbokapo. “Mivolonte iros kun vi kien ajn vi deziros. ”