La Eksterordinara Lando Oz

Strangaspektaj bestoj ankau movigadis sur lanekovritaj ebenajoj, kaj la lando estis nefamiliara kajpor la Stana Lignohakisto kaj por la Birdotimigilo, kiuj jam antaue vizitis la regnon de Glinda la Bonakaj bone konis gin.
“Ni perdigis! ”diris la Birdotimigilo, malgoje.
“Klare la Gumpo portis nin tute el la Lando Oz kajtrans la sablajn dezertojn kaj en tiun mondacon prikiu rakontis Doroteo. ”
“Ni devas retreniri, ”krietis la Stana Lignohakisto, tre serioze. “Ni devas retreniri kiel eble plej baldau! ”“Turnu vin! ”kriis Tip al la Gumpo; “turnurapidege! ”
“Se mi faros tion, mi renversigos, ”respondis laGumpo. “Mi ne kutimigis al ?ugado, kaj estos plejbone ke mi surterigu ie. Tie mi povos turni min kajrekomenci. ”
Guste tie, tamen, sajne ne estis tauga haltejo. Ilitrans ?ugis vilagon tiom grandan ke la Sancel-Insektoinsistis ke gi estas urbo; kaj ili atingis altanmontaron kun multaj profundaj valoj kaj krutajdeklivoj.
“Nun ni povas halti, ”diris la knabo, trovante keili estas tre proksimaj al la montosuproj. Li turnis sinal la Gumpo kaj ordonis:“Haltu sur la unua ebenaloko kiun vi vidos! ”
“Jes, bone, ”respondis la Gumpo, kaj mallevigis surebenan roktavolon kiu staris inter du deklivoj. Car li estis nesperta pri tiaj agoj, la Gumpomistaksis sian rapidecon; kaj anstatau ekhalti sur laebena roko li maltra ?s gin, estante duonon de sialargo for de la ebenajo, tiel ke ambau dekstraj ?ugilojrompigis pro la akra rando de la roko, kaj la Gumpofalis daure renversigante kaj rerenversigante suben, ?anke de la deklivajo.
Niaj amikoj ?rmtenis la sofojn laueble, sed kiamla Gumpo tra ?s eletendigantan rokon, gi ekhaltis —renversite —kaj ciuj tuj elfalis.
Bonsance ili falis nur metron; car sub ili estisgiganta nesto, konstruita de grego de Monedoj enkava rokobreto; sekve neniu el ili —ec ne laKukurbokapo —estis damagita pro la falo. Car Jocjotrovis sian valoregan kapon kusanta sur la molabrusto de la Birdotimigilo, kiu estis bonega kuseno; kaj Tip falis sur amason da folioj kaj paperajoj, kajtio neebligis damagon al li. La Sancel-Insekto trovissian kapon batita kontrau la Seg-Cevalon, sed tio ne pli ol nur dummomente genetis lin. La Stana Lignohakisto estis unuamomente multealarmita; sed trovinte ke li eskapis sen ec grateto sursia bela nikelkovrajo, li tuj refarigis laukutime gajakaj turnis sin por paroli al siaj kamaradoj.
“Nia veturo ?nigis iom subite, ”diris li; “kaj ni neprave kulpigus nian amikon la Gumpon pri niaakcidento, car li agis lau sia plejpovo, en malfacilacirkonstanco. Sed kiel ni eskapos el ci tiu nesto? Midevas lasi ke iu kun pli bona cerbo ol la mia informupri tio. ”
Nun li rigardis al la Birdotimigilo, kiu rampis alla rando de la nesto kaj transrigardis. Sub ili estiskruta klifo kelkcent metrojn alta. Super ili estis ebenaklifo interrompita nur de la rokpinto de kiu ankoraupendis la rompita sofokorpo de la Gumpo. Ja veresajne ne estis eblo eskapi, kaj kiam ili ekkomprenissian senesperan staton, la grupeto de aventurantojcedis al perplekseco.
“Ec malpli favora karcero ol la palaco, ”malgajekomentis la Sancel-Insekto.
“Kial ni ne restis tie? ”gemis Jocjo. “Mi suspektaske la montaero damagas kukurbojn. ”
“Nu, damagos kiam revenos la Monedoj, ”grumblisla Seg-Cevalo, kiu kusadis sur sia dorso, skuante siajnkrurojn pro vana strebado resurpiedigi. “Monedojamegas mangi kukurbojn. ”
“Cu vi kredas ke la birdoj venos ci tien? ”demandis Jocjo, alarmite.
“Kompreneble ke jes, ”diris Tip; “ni estas en ilianesto. Kaj certe ili estas plurcent, ”li diris, “carrimarku kiom da ajoj ili jam alportis ci tien! ”Prave; la nesto estis duone plena de tre kuriozakolekto da malgrandajoj kiuj tute ne utilus al labirdoj, sed kiujn la stelemaj Monedoj stelis dummultaj jaroj el la hejmoj de homoj. Kaj car la nestoestis sekura, kasita kie neniu homo povus atingi gin, tiuj perdajoj neniam reakirigos.
La Sancel-Insekto, sercante inter la rubajoj —car laMonedoj stelis senvalorajojn kiel ankau valorajojn —frapis per sia piedo belan diamantan kolcenon. Gintiom admiris la Stana Lignohakisto ke la Sancel-Insekto donacis gin al li, farante gracian prelegeton, kaj la Stana Lignohakisto cirkaukoligis gin tre ?ere, tre gojante kiam la grandaj diamantoj brilis pro lasunradioj.
Sed nun ili audis lautan grakadon kaj batadon de?ugiloj, kaj dum la sono proksimigis Tip kriis:
“Venas la Monedoj! Kaj se ili trovos nin ci tie ilicerte mortigos nin pro sia kolero. ”
“Mi anticipis tion! ”gemis la Kukurbokapo. “Venismia ?no! ”
“Kaj ankau la mia! ”diris la Sancel-Insekto; “carMonedoj estas la grandaj malamikoj de mia raso! ”La aliaj tute ne timis; sed la Birdotimigilo tujdecidis savi la grupanojn kiujn eble damagus lakoleraj birdoj. Do li ordonis ke Tip deprenu la kaponde Jocjo kaj kusu kun gi en la malsupro de la nesto, kaj kiam tio estis farita li ordonis ke la Sancel-Insektokusigu apud Tip. Nocjo Hakisto, kiu sciis pro jamajspertoj precize kion fari, dispecigis la tutanBirdotimigilon —sed ne la kapon —kaj dissutis lapajlon super Tipon kaj la Sancel-Insekton, tutekovrante iliajn korpojn.
Tio estis jus nur farita kiam la grego da Monedojatingis ilin. Rimarkinte la entrudigintojn en la nestola birdoj ?ugis al ili kolerege kricante.